Ongeveer 50% van
de Nederlanders viert Sinterklaas. Dat las ik net. Ik las ook dat de
helft van de Nederlanders Sinterklaasstress ervaart. Ik vraag me af: Zijn dat
diezelfde mensen? Maar vooral: Waar maken die mensen zich druk om? Nou, vooral om
de kosten die er worden gemaakt ten behoeve van Pakjesavond (35%) en om de
hoeveelheden snoep die tijdens de Sinterklaasperiode naar binnen worden gewerkt
(32%). Ik denk: Waar maken die mensen zich druk om? Maar vooral: Waar bemoeien
ze zich mee? Alsof de Goedheiligman nog niet genoeg aan z’n hoofd heeft! Laat
die man lekker zelf bepalen hoeveel hij uit wil geven. En die hoeveelheid snoep…
ja ok, het is niet gezond, maar iedereen heeft zo z’n slechte gewoonten. Dus gun
die kerel ook even z’n verzetje. Ik bedoel, als íemand last heeft van
Sinterklaasstress is het Sinterklaas wel.
Hij heeft dan wel 136.000 jaar ervaring met pakjesavond, waardoor ik aan mag nemen dat het
kopen van kadootjes, het schrijven van gedichten en het tijdig monteren van sneeuwkettingen
om de hoefjes van het schimmelende paard als een geoliede machine verloopt,
maar hij heeft tegenwoordig met allerlei onmogelijke dilemma’s te maken. Dilemma’s
die door 50% van de Nederlandse bevolking worden opgeworpen. Ik vraag me af:
Zijn dat diezelfde mensen die Pakjesavond vieren en sinterklaasstress ervaren? Sinterklaas
vraagt zich af: Moet hij dit jaar nou wel of niet zijn zwarte pieten wit laten
schminken, want die donkere huidskleur wordt door 30% van de Nederlanders niet
geaccepteerd. Maar vooral: Wel of geen kinderen op schoot nemen? Sinds de
Katholieke kerk in opspraak is geraakt, is het wellicht beter om dat niet te
doen. Gelukkig denken onze Zuiderburen mee. Sinds vorig jaar verbieden zij de
Sint om in het openbaar te verschijnen met een kruis op zijn mijter, omdat Sinterklaas
een “universele figuur ” zou moeten zijn. Probleem opgelost: geen kruis plus
wel kinderen op schoot is geen aanklacht over vijftien jaar. Verder is er nog
de actiegroep “Weg met Sinterklaas”, die eigenlijk bedoelt “Tot ziens
Sinterklaas”. Ik bedoel, dat klinkt al een stuk vriendelijker. Maar misschien
is vriendelijkheid simpelweg niet haalbaar voor ouders van autistische
kinderen, omdat ze altijd “heel duidelijk” moeten zijn. Nou, de boodschap is helder
hoor. Alsof dat niet genoeg is, zijn er natuurlijk nog de e-mailbommen van
bezorgde moeders die de beste man verwijten dat hij teveel zoetigheid aan hun
zoete kindjes geeft, maar hem wel moreel verplichten om ‘groene’ chocoladeletters
in te slaan. Ik vraag me af: Gaan die kleintjes daar echt minder van stuiteren?
En dan hebben we het nog niet eens gehad over de aanklachten die tegen de
Goedheiligman zijn ingediend: Hij zou zich schuldig hebben gemaakt aan het
creëren van “verwende kinderen”. De slachtoffers leren niet goed omgaan met
tegenslagen, waardoor ze sneller gefrustreerd raken en vereenzamen. Willem de
Jong, die het boek 'Het verwende kind
syndroom' schreef, noemt dit zelfs een “vorm van verwaarlozing”. Kort
samengevat wordt er van de Goedheiligman verwacht dat hij transformeert in een universele,
biologisch verantwoorde, zelfstandig opererende man, die de kinderen geen snoep
of speelgoed geeft, maar enkel een zak vol gezelligheid meeneemt. Want we
vinden het Heerlyck Avondje allemaal vooral Heel Erg Gezellig.
Geen wonder dus dat
Sinterklaas stress ervaart en wat helpt er tegen stress? Juist, chocola!
Tenminste, dat zeggen de “onafhankelijke onderzoekers” van Nestlé. Of het nou
helpt of niet, de Sint heeft weinig te verliezen en eet zich ieder jaar klem in
de chocoladeletters. Dan werkt hij tien keer het hele alfabet naar binnen,
hoewel uit de schappen in de winkels blijkt dat hij de ‘S’ duidelijk het minst
lekker vindt. En ook al maakt die ouwe behoorlijk wat kilometers over de daken,
hij dijt uit. En niet zo’n beetje ook. Door de groeiende omvang van zijn lijf,
is z’n jurk verandert in een hemdje waardoor zijn lange rode onderbroek en
zwarte snowboots onvermijdelijk in het oog springen. Om het een beetje te
camoufleren, wikkelt hij zijn mantel om zijn dikke buik en zet het vast met een
dikke, stevige riem. Werkt altijd. Maar door het enorme gewicht is Amerigo door
z’n rug gegaan en zijn gouden wandelstok geknakt. Hoe zorgt hij er nou voor dat
alle kadootjes nog op tijd worden bezorgd? Simpel. Hij laat zich in een provisorisch
in elkaar geknutseld doosje voortslepen door een stel uitheemse, dronken zoogdieren
die niet te stoppen zijn. Regelmatig rennen ze stilletjes een huisje voorbij,
maar worden tot de orde gebulderd door de Sint: “Hohoho! Niet zo snel, nu
moeten we weer terug! Zo zijn we verdorie voor de Kerst nog niet thuis”. En
dit, beste lezers, gebeurt dus ook nooit en het is ieder jaar weer hetzelfde
liedje! Ik vraag me af: Hoe is het mogelijk dat mensen nog steeds in de Kerstman
geloven? Hoe naïef ben je dan? Maar vooral: Waar haalt Sinterklaas ieder jaar
weer de motivatie vandaan om zich in deze ellende te storten? Ik geef ‘m dan
ook groot gelijk dat hij dit jaar nog maar 50% van de Nederlanders van
kadootjes voorziet. Ik vraag me af: Zijn dat die 50% die de dilemma’s opwerpen of
de 50% die Sinterklaasstress ervaart?