Het Paradijs voor de Doe-Het-Zelver
Ik ben een blije doe-het-zelver. Een blije, onafhankelijke,
eigenwijze doe-het-zelver welteverstaan: ik veroorzaak liever drie keer lekkage
dan dat ik een loodgieter bel om hier de leidingen te verleggen en
gebruiksaanwijzingen zijn voor mietjes. Nee hoor, ik doe het zelf wel! Ik was
dan ook blij verrast toen mijn lokale supermarkt het “zelf-scannen” introduceerde.
Op vertoon van m’n kortingskaart krijg ik
nu een mobiele, vol-automatische caissière in bruikleen waarmee ik met één druk
op de knop kan aangeven dat ze een boodschapje voor me scant. En daar wordt de
onafhankelijke, eigenwijze doe-het-zelver blij van, want dit scheelt tijd. Tijd
die je niet in de rij bij de kassa hoeft te staan. Tijd die je niet hoeft te verspillen
aan artikelen op de band leggen om ze vervolgens overhaast in je tassen te
proppen. Tijd waarin je je niet hoeft te ergeren aan mevrouw de Cassière die de
les over de stopfunctie van de rolband heeft gemist, waardoor je zachte
boodschappen door hun zwaardere collega’s worden samengeperst. Hoewel het
natuurlijk wel weer tijd scheelt om morgen tijdens de lunch een compact vierkant
pakketje met kaas naar binnen te werken in plaats van het luchtige bolle
bolletje waar je je zo op had verheugd. Enfin, het doe-het-zelven in de
supermarkt scheelt tijd. Tijd die de doe-het-zelver goed kan gebruiken omdat ie
verdorie alles zelf moet doen. Ideaal dus.
Als ervaren doe-het-zelver bleep ik mezelf
zorgeloos een weg door de winkel. Het liefst
doe ik alles zelf, maar ook de fervente doe-het-zelver is soms toe aan een
verwenmomentje. Gewoon, even ontspanning. En in de supermarkt betekent dat: de
versafdeling! Mijn favoriete corner in de winkel, want daar staan de hapjes. Misschien
niet bij iedere supermarkt, maar wel bij míjn supermarkt. Om sluikreclame te voorkomen,
zal ik niet zeggen om welke supermarkt het gaat, maar geloof me: ik noem ‘m
niet voor niets de Happie. Plakjes worst, stukjes gevulde koek, kaasblokjes,
alles gepresenteerd in hapklare brokjes. En nee, ze hoeven niet met de schaal
rond te gaan in de winkel, ik doe-het-zelf! En zo vaak als ik zelf nodig acht om vast te
stellen dat het hier echt om 48+ kaas gaat.
Aan het einde van m’n
boodschappenlijstje, bedank ik de meeneem-caissière voor de prettige samenwerking en hang haar terug in het
rek. Nu wordt het spannend! De helft van de keren dat ik hier sta, roept de
mevrouw in de betaalpaal dat er een medewerker onderweg is. Als onafhankelijke, eigenwijze doe-het-zelver
heb ik natuurlijk nooit om hulp gevraagd. Hoe dan ook, er komt een
medewerker (een echte, want hij heeft pukkels) op me afgestormd. Hij mompelt
iets en begint tussen m’n zorgvuldig opgeborgen boodschappen te graaien. Ik
vermoed dat hij checkt of ik niks stiekem steel. Hoewel je stelen volgens mij
altijd stiekem doet, maar dat terzijde. Het punt is: ik kan niks stiekem
stelen, want ik ben nog niet eens aan betalen toegekomen! Meneer Pukkel kijkt moeilijk
naar z’n game-boy die voor scanner door moet gaan, knikt ernaar en
sjokt weg. Zonder enige uitleg.
Verward reken ik af met mevrouw Betaalpaal en op
het moment dat ik bij het hekje ben dat alleen opengaat nadat ie je bon heeft gezien,
hoor ik achter me: “Mevrouw, mag ik even uw bon controleren?” Ik draai me om en
zie tot mijn verbazing een soort servicebalie in het doe-het-zelf-paradijs.
Merkwaardig. Ze pakt m’n bon en begint te strepen. Cola, check! WC-papier,
check! Kratje bier, check! Net voordat ik haar wil zeggen dat ze m’n boodschappenlijstje
wel mag lenen, krijg ik een handvol schreeuwerige ‘betaald’-stickers mee en
aanwijzingen waar ik ze op moet plakken. Op dat moment ontstaat er kortsluiting
in m’n hersens, ik snap het niet meer. Dat meneer Pukkel mijn
doe-het-zelf-scan-competenties in twijfel trekt en het dunnetjes over komt
doen, à la. Dat mevrouw Servicebalie nog eens checkt of ik wel alles betaald
heb, opvallend, maar ok (hoewel ik het dan wel zo eerlijk had gevonden als zíj die vervloekte
stickers op m’n pleepapier had geplakt). Maar dat Meneer Happie zo weinig
vertrouwen in mij heeft, dat kwetst me. Ik bedoel, als zelfstandige
doe-het-zelver kan ik heus zelf wel driedubbelchecken of ik alles heb gescand
en afgerekend. Toch ga ik als een tevreden en ontspannen doe-het-zelver naar
huis: ik ben namelijk allang bij dat ik weer onder de 100% controle ben
uitgekomen, waarmee de Happie reeds bij de ingang van de winkel dreigt. Ik weet
niet precies wat ermee bedoeld wordt, maar het zorgt er wel voor dat ik met angstvallig
samengeknepen billen m’n boodschappen doe.